Günler çok hızlı geçiyor. Gündemi yakalamak imkansız! Etrafımızda çok fazla uyaran var.

Bir taraftan gözümüz kulağımız bilgisayar, telefon ve televizyonda bir taraftan da hayatımızdaki insanlara odaklanmaya çalışıyoruz. Ve kendimizi (özümüzü) unutuyoruz. İçimize dönmek için gün içinde küçük zamanlar ayırmazsak vay halimize!

Ben mutlaka tek başıma bir kenara çekilip kendime zaman ayırıyorum. 5 dakika bile olsa iç dünyamın muhakemesini yapıyorum.

En azından "dengede miyim?" diye soruyorum. O an hayallerimde sınır yok, düşünüyorum ama hiç bir şey yapmıyorum; hiç bir şey...

"HİÇ"im artık!

Tanrısından kurtulanın yaşamı "Allah adıyla işaret edilen HİÇ'lik mertebesindedir" sözü geliyor aklıma.

İçimdeki zenginlikleri keşfedip, bildiklerimin hiçliğini farkediyorum. "Ölmeden önce ölebilmek" için insanın kendi kıyametini koparması gerekiyormuş. Bu yolda çabalıyorum. "Vahdet-i vücud" olmak...